arkadaşlıklar ve eğri develer

Zamanın sürekliliğini sadece aşağı yukarı yüz yıl sürmüş olan, zamanın artık durağan olmadığı ve henüz patlamadığı bir döneme ait romanlarda bulabiliyoruz, işte o kadar. -Bir Kış Gecesi Eğer Bir Yolcu, Italo Calvino

perşembe

3 haftadır elim klavyeye varmadı. Yazasım gelmedi. Kapanma bedenen dinlendirse bile  4 duvar  arasında  durmak mevcut enerjimi de tüketti. Bilmiyorum  iyice sıkılmış hissediyorum. Sanki kafa tasımın içi boşaltılmış gibi. Artık  orada bir beyin  yok. Oto pilota alınmış gibiyim.  Hafta içi  iş hafta sonu  yasaklar distopik  bir evrende bir karekter gibiyim. Sevdiğim şeyleri  yapmak için  bile çabalayasım gelmiyor. Battı balık  yan gider moduna da girmek  istemiyorum. Aslında kitap  okumaya devam ediyorum. Yahut rutine koyduğum  dil  çalışma  ve cilt bakımını aksatmıyorum. Ama bir sıkılmışlık var. 19 mayısta bir günlük  resmi tatil

olup  sokağa çıkma yasağı olmadığı  için  çok  mutluydum.  Bir arkadaşım  bulaşalım diye mesaj attı. Aramızda  50km olmasına  rağmen  aman dedim. Otobüse atlayıp koştum yanına. 

cuma

Arkadaşlık farklı bir şey. Çok şükür ki rahatlamak istediğimde arayıp konuşacağım kişiler var. Bir arkadaşımın eşi bir kaza geçirmiş. Geçmiş olsun diye aradım 2 saat konuştuk. Daha da kapatmayacaktık. Bazen yaşama bakan pencerelerim tozlanır. Ne yaparım nasıl hissederim bilemem o tozlar yüzünden. Ta ki bir arkadaşımla konuşayım hemen rahatlarım. İşten çıkınca da çok sevdiğim başka bir arkadaşım aradı. Havadan sudan duygusal bunalımlarımızdan bahsettik. O kadar güzel dostlar birikmiş ki yaşamımda ne büyük hazine diyorum. Aylarca görüşmesek yine de aynı sıcaklık ve samimiyetin durması her şeyin hızlıca döndüğü yaşamımızda bu tür sabit noktalar olması çok rahatlatıcı gerçekten. 

Bu hafta başında beklediğimiz fakat daha kendimizi hazır hissetmediğimiz ablamın yurtdışına taşınma haberini aldık. Üzüntüden herhalde sürekli uykulu bir haldeydim. Annem iyot çözeltisi hazırlatmış. ilk defa kullanacağız. regl ağrıma iyi geldi.  Çok sancılı olmasını beklerken okulda rahatça tiyatro gösterisi yapabildik.

yakında okuldan ayrılacağım. Bu kararımdan emin olmakla beraber beni üzen bir kaç durum var.  Çocukları çok seviyorum ve mümkün mertebe onları koruyup kolladım rekabetçi ve ezber dolu bir ortamdan ziyade sevgi ve keşif dolu bir ortam oluşturmaya çalıştım. Ama gerçekten çok zor ve ben yönetimi değiştiremeyeceğimi bildiğim için neden enerjimi buna harcayayım ki. 

Çocuklar hafta sonu tatile giderken bile''2 gün seni görmeyince ne yapacağız öğretmenim?''

diyorlar. Geçen biri rüyasında beni görmüş. Bir dinozor beni yerken yumruk atmış kurtarmış. Bugün bana yanımda uyu da rüyama gir dedi. Çocuklar geleceğimiz gençler hazinemiz fakat işte bolca bulunduğuna ülkemize çarçur ediliyor. Kendimi gerçekleştirmek  ve gelişmek için onlardan ayrılacağım. Belki daha büyük olsalar daha sık iletişimde olur kendileri olmaları için yardımcı olurdum. Ama aklıma bir fikir geldi. Doğan Cüceloğlu bir röportajında babasının tüm kardeşleri için bir defter tuttuğunu söylemişti. Bende çocuklarla tek tek resim çekilip bir zarfa o fotoğrafla beraber bir mektup koyabilirim. Küçükken en çok kendimiz olduğumuz zamanlar. Çocukluk ucu bucağı olmayan bir hazine. Keşfedilmemiş saklı bir okyanus. Hem o kadar sonsuz ve büyük. Hem o kadar gizli ve keşfedilesi. Doktorlar bedenlerimizi, öğretmenler ruhlarımızı tamir ederken ülkemizde ne çok ihmal ediliyor bunlar. Doğrusu devenin dediği gibi ''neremiz doğru ki?''