rastalı saçlar ve en iyi dostumuz kitaplar

               

Alper Canıgüz sen ki bir parça Jules  Verne gibi

Bir parça kendimi bulduğum bir kitap yazdın.

zaten toplasan bir insan kaç parça eder ki.

(görsel bütün kitaplarını bir çırpıda okuduğum satırların altını çizip üstünde çokca düşündüğüm iyi ki okumuşum dediğim Alper Canıgüz'e ait)

Mini mini bir kızken saçlarımı taratmaz ve kestirmezken-yıllar sonra benim saçlarım küçükken rastalıydı diye dalga geçmeye daha başlamamışken Jules Verne benim en iyi arkadaşımdı. Gün kızıla döndüğünde akşamın karanlığı çökmeden hemen önce evimizin arkasında ki yüksek bir kayaya çıkar ve yeni yeni belirginleşmeye başlayan aya bakardım. Keşke şu anda Jules yanımda olsa diye iç geçirirdim. Daha önce hiç görmediğim neye dahi benzediğini bilmediğim bir insanın yokluğunu çekerdim.

ilkokul yıllarımda tekli arkadaşlıklarım olsa da uzun sürmedi. sonra masal tiyatrosu yarışmasında başka sınıflardan bir kızla tanıştım adı buseydi ve bir parça benim gibiydi.  kitap okumayı severdi sınıf birincisiydi. tiyatroda onların sınıfı Rapunzeli oynamıştı ve o Rapunzel olmuştu oyunculuğu da güzeldi.

biz buse ile arkadaş olduk. beraber ipek ongun kitapları okuduk. birbirimize mektup yazdık. karne günü beraber hazırlandık. birlikte avukat olmak istedik. sonra okul bitti yollarımız ayrıldı. görüşmeye devam etmeye çalışsak da bir şekilde ayrı düştük. Lise de kendi kurduğumuz küçük grupla takıldık. Yine de ben bu grubun dışında acaip iç dünyaları olan insanlarla arkadaşlık kurdum. sonra üniversitede ciddi anlamda kafası farklı çalışan dayatılmışları değil istediklerini almak için çabalayan Kübra'yı tanıyınca tamam dedim. bu kız benim ak saçlı halimle de fotoğraflarımın olduğu halkın dost diye tabir ettiği insan. sosyoekonomik açıdan yüksek gelirli ve köklü  bir aileden geliyordu ama mütevaziydi.

benim arkadaş ortamlarında iyi ki param yok değilse arkadaşlarım benimle param için mi yoksa benim için mi dostluk kurduğunu bilemezdim gibisinden yaptığım esprilerin baş kahramanı olmuştu.

sonra üniversiteden ev arkadaşlarım ki hepsi pek kafam olmamakla beraber aramızda zor günleri beraber atlatmanın verdiği güzel bir bağ oldu. Böylece farklı aile yapılarına ve dünya görüşlerine sahip pek çok arkadaşım oldu.

netice de  yaz akşamlarında sofralarıma eşlik edecek, buruşmuş yüzüme bakınca yaşlı bir insanı değil de gözleri parlayan o kızı görecek, her şey değiştiğinde ilk halimi hatırlayacak insanlara ihtiyacım vardı.

Ve yaşam bütün bu güzel insanları karşıma çıkardı.

Antoine de Expery İnsanların Dünyası kitabında çok güzel tarif eder. Yaşam,belki bizi birbirimizden

Ayrı  tutar ama biliriz ki onlar bir yerdedir ve biz,birbirimize ölümüne  bağlayızdır. Bir araya geldiğimizde  birbirimizin omuzlarından tutup sıkıca sarılırız .

                                                            

Bütün bu güzelliklere şükretmekle beraber yadsınamaz gerçeği kabullendim. Benim her zaman ulaşabileceğim yanımda daima var olan şeyler kitaplar. Okumak öylesine delicesine bir erdem ki içimde yemek gibi içme gibi. Ne var ki okurken yaptığım tek şey okumaktır. sarası tutmuş gibi okuyorsun demişti annem bir keresinde. Bülbülü öldürmek kitabında geçer 'okuma yetimi kaybetmekten korkuncaya dek okumayı asla sevmedim. soluk alıp vermeyi sevmez ki insan.' Not alır altını üstünü çizer bazen milyonlarca yıl önce ölmüş yazarına mektuplar yazarım. Keşke derim bir kalıba uygun okuyabilsem yakın siyasi tarih okusam, Rus edebiyatı okusam, sadece bir yazarın tüm kitaplarını okusam. Fakat işte rengarenk çiçeklerle dolu bir vadide aklını kaybetmiş bir arı gibi bir ona koşarım bir buna. Kitaplar hakkında konuşmayı severim. Dinlemeyi severim. Canım sıkılınca kütüphanemin önüne gidip sevdiğim kitapları karıştırmayı severim. Masamda kitapların bir yığın oluşturmasını, kütüphaneden aldığım bir kitabın kenarına iliştirilmiş bir kaç cümleyi okumayı severim. Ama kanımca yazı yazmak coşku, hafif melankoli, taşkınlık gibi psikolojik bir semptomdur. der Tezer Özlü bir kitabında. Kanımca okumak dahi öyledir.

Bu yıl dağınık olan okuma işimi bir düzene katmak için kitap setlerini almaya karar verdim. 

Boğaz içindeki olayları yakından takip etmekle beraber kendimi George Orwel'ın bir distopyasının içindeymiş gibi hissediyorum. 

Fakat ben Orwel'ın tüm kitaplarını sevmekle birlikte Huxley'in distopik görüşünü daha olası bulurum.Nitekim sevdiğim diğer bir yazar olan Neil Postman Televizyon öldüren eğlence kitabının başınada şu mukayeseyi yapar.

George Orwell günün birinde kitapların yasaklanabileceğinden korkuyordu. Huxley ise kimsenin kitap okumakla ilgilenmemesinden ve dolayısıyla kitapları yasaklamanın anlamsızlaşmasından korkuyordu. Orwell, güç sahiplerinin bizi bilgiden mahrum bırakabileceğinden korkuyordu. Huxley ise bize çok sunulmasından dolayı bencilliğe ve hareketsizliğe itilmemizden endişe ediyordu. Orwell, hakikatin bizden titizlikle gizleneceğinden endişe ederken, Huxley ise gerçeklerin devasa bir anlamsızlıklar denizinde,enformasyon yığınları arasında kaybolmasından korkuyordu. Orwell tutsak bir kültüre evrileceğimizden korkuyordu; Huxley ise saçma sapan şeylerle uğraşmayı rutin edinmiş, ehemmiyetsiz bir kültüre evrileceğimizden.