Kötü ve yoğun bir gün geçirmişimdir.akşam yemek yemem.Annem fark eder "ne oldu ?" Diye sorar.Istemeye istemeye başıma gelen olayları sinirli bir şekilde anlatmaya başlarım elimde kulaklık vardır .annem ben konuşurken "koparacaksın kulaklığı "der.Ben kulaklığı bırakır anlatmaya devam ederim.Hareretimden kulaklığı alır ve çekiştirmeye devam ederim annem "kopacak şimdi "der.Ben sinirlenir "anlatmayacağım "derim.Ablam olmaz hadi anlat der beni sakinlestirir ve ben oturur anlatmaya devam ederim annem "yine müdahale eder"sesini kıs".Ben sinirlenir "tamam ANLATMIYORUM"der odama giderim.Kulaklık mutlu annemin kuralları gerçekleşmiş benim sorunlarım eşeysiz bir şekilde üreyip çoğalmışlardır.Ne güzel yaşasın kurallar!o hiç yıkılmayan prensipler!Çocuklarına annelik değil gardiyanlık yapan aşırı müdahaleci ebeveynler!Birini dinlemenin ne demek olduğunu bilmek ne büyük meziyet !En azından yazı yazarken kimse seni bölmüyor.Bölünen konuşman mı yola kan ponpalamakla vazifeli olup onun dışında bütün duygusal yüklemelere maruz kalan kalp mi ?ısviçreli bilim adamları bir araştırsın sonuç mu ?sonuç kimin umrunda.
Benim de hep hararetli anlarımda sesim yükselir kendiliğinden. Ve aynen dediğin gibi annem bana hep sesini alçalt derdi. Bir süre sonra beni ve sinirli anlarımda verdiğim tepkileri kabullendi, artık demiyor çünkü ben de ona sinirli anlarında yapmaması gerekenleri söylüyorum. Bu sayede beni anladığını düşünüyorum. Ya da zorla empati aşılıyorum kim bilir :) Uzun zamandır sesini alçalt yargılamasını duymadım. Tavsiye edebilirim :) Sevgiler
YanıtlaSil