Galiba içimde öten kuşu dinlemeyi bıraktığımda ölmeye başladım. İstemediğim kararlara ilk karşı koymayışımda . Ve her sabah kalkıp olmadığım biri gibi davranmaya başladığım zaman ölümüm hızlandı. ve alelacele işe koşarken bir kaldırım kenarına yaşam denilen o parlak mücevheri düşürüverdim herhalde.
Zaten hiç bir zaman güçlü bir bünyeye sahip olamadım. su altında en az nefes tutanda beden dersinde ilk yorulanda ben oldum. Annem nane molla derdi. Öylece bu vasfı kabullendim. Bedenen ve ruhen tükenmek üzereyim. Belki de tükenmişimdir. Boğaz iltihabım nüksetti ve bütün vücudum ağrıyla doldu. İş iyice çekilmez hal aldı. Kendimden görünmez kanlı ve pörsümüş bir pelte ayrılıyor her gün. Ve ben bütün bu çekilmezlerin içinde bir şeylere tutunmaya çalışıyorum.
Geçen haftadan beri bakanlar kurulunu bekliyorum. 10 yaş altı çocuğu olan anneler izinli deyince oh dedim kesin bizim okullar tatil. Hatta öyle anlayıp uzun zamandır yapmadığım Afrika yerel mutluluk dansımı bile yapmıştım. Fakat oda ne? sınavı olan yaşlar açıkmış. Yani 8,12, ve okul öncesi.
Şubattaki yarı tatili bir hafta yapıp iş başı yaptık. Yani nerdeyse hiç tatil dönemi geçirmeden 9 aydır çalışıyoruz. Okul biter bitmez yaz okulu başlayacak ve yine ders başı. Yahu diyorum böyle yaşanır mı? her gün aynı yolları gidip hiç durmandan dönüp etrafına bile bakmadan mola vermeden, yaşanır mı? ekonomi felaket olduğu için para zaten temel ihtiyaçları zor karşılarken insanlar tabi ki tatil yapmayı, kitap okumayı, ülkenin önemli meseleleri üzerine kafa yormaya zaman ayıramıyorlar.
Açıkcası yaşadığım ve büyüdüğüm, havasını soluduğum bu güzide vatanı bırakıp yad ellerde olmayı hiç düşlemedim. Gezelim görelim gün sonunda vatan bellediğimiz bu topraklar için bir şeyler yapalım. Ama olmuyor işte eğitim hayatımın en güzel ve verimli yüksek lisans dönemi yarım kaldı. Yarım bıraktırıldı. sonra iş hayatında vizyonumun kesişmediği bir sürü okul. Yahu okul öncesi müfredat altında ezilir mi? Minicik kalem tutamayan eller bir yarışa itilir mi? Körler arasında gören bir adamın hikayesi düşüyor zihnime. Bir aralık bulunca üzgün fakat tereddüt etmeden gideceğim yurtdışına. Öğrenmeye devam etmek için. İşimi yahut her ne yapıyorsam onu tüm kalbimle inandığım bir şekilde yapmak için.
Emile zola nasıl ölünür ? eseri kısa, çarpıcı. 1 saatte bitti. Ölümle karşılaşan farklı sınıftan insanlar ne yapar? Ölen ölünmüyor ve yaşam devam ediyor ne garip gerçek demi? İşte kitap bunları bir şamar gibi vuruyor yüzümüze. Oh ki ne sevdim Bana fransız üsülü hayatın acı gerçekleri ile dövülmüş kitaplar lazım. Acımı perçinlemek yahut benimki de acı mı yahu demek için. Kalın sağlıcakla.
Para ölümü zehirlerse, ölümden bir tek öfke çıkar. Tabutların üzerinde insanlar dövüşür.
Size hak veriyorum.. Eğitim konusunda çok yanlış bir yol izleniyor, çocuklar da öğretmenler de perişan durumda. Bu nasıl düzelir ne olur bilmiyorum ki, çok umutsuzum.
YanıtlaSilÇocuklarım yaşıtları Türk çocuklarıyla karşılaştırılınca 3 sene falan geride gibiler eğitim açısından ama sonra bir bakıyorum çocuk daha giyinemiyor, temel bakımını yapmaktan uzak, oturamıyor yahu çocuk iki dakika eline tablet verilmeden yemek yiyemiyor.. Bahçeye çıkmadan büyüyor, hepsi maşallah iri yarı ama koş deyince iki adım koşamıyor yoruluyor.. Bu nasıl bir sistem, bunu çocuklarımıza neden yapıyoruz...
Öğretmenler desen bıkkın ve yorgunlar, arkadaşlarıma bakıyorum "çocuk öğrenmek istemiyor ki.." diyor, çocuk sıkılmış, çocuk 3 yaşından beri ingilizce satranç matematik, bıkmış yazık ya.... Daha çocukken yaşamaktan vazgeçiriyoruz, büyüyünce de aynı yolu takip... :(
Gerçekten çok güzel bir şekilde ifade etmişsiniz. Anlatmak istediklerimi buldum cümlelerinizde
SilÇok karamsar bir yazı ve aslında çok da haklı olduğu noktalar var. Fakat, bunları yaşarken, üzerine düşünürken, hatta yazarken bir kat daha düşünürken ruhu ve zihni iyice karartmamak lazım.
YanıtlaSilBu yorumu gördüğün zaman lütfen gülümse. İçinden gelmese de gülümse. Belki ruhunu kandırabilirsin. "Aaa, ne oldu da gülümsüyor ki, bir şey kaçırdım herhalde. Dur, biraz iyi hissedeyim." der belki, belli mi olur :) Neşeli sevgilerle :)
yorumunu okuyunca gülümsedim:) yazıyı yazarken biraz da hastaydım hastalığın karamsarlığı da vardı. Şu an zihnim daha güneşli:)
Silgüzel temennleriniz için teşekkür ederim. umarım kitabı beğenirsiniz:)
YanıtlaSilteşekkkür ederim
YanıtlaSil