sürüncemeler

 

Onları biz şımarttık, el üstün de tuttuk, gönüllerini yaptık. Bizden çalmalarına müsaade ettik. Bize kancaya taktıklarını biliyorduk. Farkındaydık bunun. Bizi dolandırarak küçük kırmızı sentlerimizi aldıklarını biliyorduk. Bal gibi biliyorduk. Her şeyin fiyatını yavaş yavaş artırdıklarını biliyorduk. Emeğimizin karşılığı olan paradan kestiklerinde biliyorduk. Farkındaydık bunun. Bizden çaldıklarını biliyorduk. Onlara çalıp çırpmayı biz öğrettik. Müsaade ettik. Sırf sıradan insanlar olduğumuz için bizi dolandırabileceklerini düşünmeleri ne izin verdik. Alıştılar buna." "Hakkaten alıştılar," dedi Tike.

"Uyuşturucu gibi. Viski gibi. Tütün gibi. Enfiye gibi. Morfin ya da afyon gibi."

- Toprak Ev Woody Guthrie

Pazartesi 

Sabah uyanıp işe gitmek benim için o kadar büyük bir mücadele ki. Gün içerisinde mutlu olsam dahi sabahları büyük bir mücadele veriyorum. Saati erkene kurup bazenleri kalkıp spor yapıp günce tutup bir kaç sayfa bir şeyler okuyorum. Bazenleri sadece yataktan sürünerek kalkıyor ve hazırlanıp alelacele evden çıkıyorum.  En sevmediğim ise bu ikisi dahi yapamadığım zamanlar. Uyuyup, uyanıp 5 dakika daha uyuyup alarm kurup uyuyamayıp öfkeyle kalktığım zamanlar oluyor.  İçten içe böyle bir savaş verirken bu iş benim güvenli bölgem rahatlık alanım olduğu için kendimi çekip sıyıramıyorum. Bir süper kahramanın gelmesini içten içe bekliyorum.

Cumartesi

Bu hafta çok sağlıklı hissetmediğim için çok haftaydı. Eistein'ın görecelik kuramını çok iyi anladım. Bir gün o kadar uzun hissettirdi ve o kadar zor bitti ki. Toplantılar programlar yoğun olduğu için izin almadım. Doktora gitmedim. Geçen soğuk algınlığımdan kalan ilaçlarımı kullandım. Yeşil çay içtim. Bugün geçen haftaya göre daha iyiyim. Ama yine de vücudum cam parçalarından oluşuyor ve her an kırılacak gibi hissediyorum. 

Bahar geldi ama havalar daha da soğudu.  Kış geri gelmiş gibi hissettim. Toprak Ev kitabını okudum. Okurken uzun uzun düşündüğüm yerler oldu. Bu hafta başka bir şeyde okumadım. Eve kendimi atıp yemeğimi yiyip uyudum.

Hastayken hep sağlıklı olduğum zamanlar beni neyin mutsuz ettiğini anlamaya çalışırım. 

Birde dedem hastalandı. Ameliyat olacak. Herkes tedirgin. Kimse dillendirmiyor ama ameliyatı kaldıramayacağını düşülüyor. Bilmiyorum garip hissediyorum. Galiba yirmilik dişlerim çıkacak. Çenem ağrıyor.

pazartesi

çene ağrımın sebebi gece dişlerimi sıkmammış. Bugün neyse ki hiç ağrımıyor bugün. sabah işe giderken Bir bisiklet hikayesini dinledim. Öylesine garip ki. Anlatan kişi ''hani küçükken okula giderken her gün aynı sabaha uyanırsınız. Her gün uyanır ve okula gitmek istemezsiniz. Ama bir gün okul gezisi olacaktır. Heyecanla uyanırsınız. İşte yolda öyle. Her yeni gün size maceralar sunar.'' tarzında bir şeyler dedi. Öylesine dokundu ki kalbime. Her gün aynı güne uyanmak. Daha sabah uyandığımda böyle düşünmüştüm. Bisiklet hikayeleri dinleyip, bisiklet dergileri okuyorum. Bir şeyler çekiyor beni.

Bugün garipti. Çıkış saatinde yarım saat erken çıkacaktım. Dedem hastaneden çıkacaktı. Tam kapıdayken bir adamın bağrıyla irkildik. Yok sebepten tartışma çıkmış. Bağırınca kelimelerin ruhu ölüyor. Yüksek sesle gıcırdayan çürük tahtalar gibi ne kadar çok ses çıkartırsa o kadar tekinsiz ve içi boş oluyor.

......

sabah sayfaları /sabah uyandığımda durmaksızın kağıda dökülen cümlelerim/

içimde bir bulut deveran ediyor. Mutsuzluk mu desem? Memnuniyetsizlik mi desem? Yaşamımın en beklemediğim anında ortaya çıkıyor. Tam oh hayat ne kadar güzel diye neşeli ezgiler mırıldanırken o bulut geliyor. O bulut ki aktığı yerleri eritiyor. Parçalara ayırıyor ve  onulmaz bir boşluk bırakıyor.

Hiç bir yerde yaşayan hiç kimse olsam ve gün boyu hiç bir şey yapmasam.