17 Haziran 2020 Çarşamba

Kaptan amca kelimerimi çal!


Kelimeler kafamda körebe  oynuyor.her biri birini kovalıyor .birisi diğerine  yaklaşsa  yekdiğeri olanca hızıyla  kaçıyor. Düşüncelerim mor  salkımlar  gibi olgunlaşıyor  ve olgunlaştığı  anda saçılıyor. Bu o kadar hızlı  ve beklenmedik  bir şekilde  oluyor  ki pek çoğunu  unutup birazını  anımsıyorum. Öyle  yada böyle  sonuçta  hepsini  özümsüyorum.hep aklimda dolaşanlar ,perdenin ardında bir an beliren  gölge  gibi  gelip gidiverenler.
Bu sıralar  ablam sakin ve özverili  olduğumu  söylüyor. Sakin ve özverili. Bana  ne uzak iki kelime.Didem Madak'tan şiirler  okuyorum.dizelerinin altını  çiziyorum. Arada dışarı  çıkıyorum. Isim bitince  öylece orda burda geziyorum.sokakta yanından  geçtiğim  insanların  yaşamını merak  ediyorum. Elinde boya kutusu kır saçlarına dalga dalga omuzlarına dökülen  o adam nereye gidiyor?Bir ressam görüyorum  yağlı  ellerinde ve güneşten  yanmış teninde.Sahi bir duvar usta mıydı  yanımdan  geçen ? Oysa bıraksalar  rönesansı sıvalı  duvarlara  tekrar uyandırır gibi. Geçen  koşu  yolunda gördüğüm  pembe kırmızı  karışık  saçlı  genci görüyorum bir  kez daha. şehrin  diğer  ucunda  gördüm  ve ben onu tanıdım.sahi tekrar karşılaştığım ve tanımadığım ne cok insan vardır.belki benide görüp  tanıyan  kırmızı kankenli  yere bakarak yürüyen  kız diyen vardır.Belkideacaba çantasında  hangi kitap  vardır  diye bile düşünmüşlerdir. 
 köprüden  geçerken  kaptan amcayi görüyorum.kimdir ne yer ne içer  bilmiyorum. Kimi zaman kaptan kimi zaman asker formali yaşlıca  bir adam.Bazen elinde teyp olur bazen olta.hep köprüden  geçerken  görürüm. Durdurup sormak isterim.yaklaşıp beraber yürümek. Soru sormaz büyük  olasılıkla  ne var demez yanında  gelmeme izin verir.Ama şaşırır  yinede.o oltasını ırmağa  sallar ben düşüncelerimi  havaya.o yakalamak için  çalışır. Bense savurmak için .hadi gidin arsız  kelimeler.rahat bırakın  beni.3 5 kelime neyi değiştirecek? Ben böyle  karamsar  düşününce  farkeder herhalde kaptan amca.Belki kızar,belki omuz silker.Belki bir daha ki sefer sormalıyım  ona ne zaman olta alırsın ne zaman teyp çalarsın?Bırak teypi benim kelimelerimi çal o zaman bende bir olta alırım. Belki o zaman yakalarım .kimim ben? Kim olacağım?

4 yorum:

  1. Aslında her insanda bir hikaye saklı. Ben de bazen ilk kez gördüğüm insanların hayat hikayesini merak etmiyor değilim.

    YanıtlaSil
  2. Bende bazen dağınık kalsin derim ama başıma üşüşüp durmadan gürültü yapmalarına dayanamam.karar vermek isterim doğru yada yanlış iyi yada kötü. Su insan ne garip varlik yahu:)

    YanıtlaSil
  3. benim de "kafamda bir tuhaflık" olan zamanlarım çoktur. bazen üstüste biner rahat bırakmazlar ki uyuyayım. bazen de bir sakinlik, bir ıssızlık, sanki gemileri bekleyen limanlar gibi.
    çok güzel ifade etmişsin bu hissi :)

    YanıtlaSil